Bij Plantencentrum Velden zagen ze het gevaar van het vele water al snel aankomen. Sjuul Dings vertelt over dit bizarre weekend: “Uit het verleden weten we dat als het in Zuid-Limburg fout gaat, het dan nog ongeveer 2 dagen duurt voor het water bij ons is. We zagen de bui, letterlijk en figuurlijk, dus al hangen. Hiermee liepen we eigenlijk al vooruit op de waarschuwingen van de Veiligheidsregio. Een collega-tuinder belde mij en zei: ‘Sjuul, we moeten iets’. We hebben de hele dag gebeld met allerlei partijen en hadden donderdagavond een denktank van 6 mensen bij elkaar, niet snel later bestond deze groep al uit 25 mensen die allemaal wilden helpen. Vrijdagochtend kwamen we weer bij elkaar en was het tijd voor actie.”
Kippenvel en angst
Vanuit de gemeenten en waterschappen werden geen actuele cijfers over bijvoorbeeld de waterstanden gedeeld, dus het was een kwestie van gezond verstand gebruiken. En dat in zo’n prangende situatie. “Hoe we het voor elkaar kregen weet ik niet, maar vrijdag stonden ruim 700 vrijwilligers klaar om de vele zandzakken te vullen en de dijk te verhogen”, vervolgt Sjuul. “De vrijwilligers kwamen zelfs uit Duitsland vanuit een partnergemeente net over de grens en hele bedrijven kwamen met hun personeel om te helpen. Met elkaar hebben we de dijk over 7 km verhoogd met 4.000 kuub zand in 40.000 zandzakken. Inmiddels werd duidelijk dat de waterstand 25 cm boven de bestaande dijk zou uitkomen, maar wanneer het water dit punt zou bereiken wisselde constant.”
“Ik heb de hele dag tussen kippenvel en angst geleefd. Er waren zoveel mensen, zoveel hulp, gaat het lukken of niet? Als het lukt, hebben we met elkaar een fantastische prestatie geleverd. Maar dan moet het nog wel eerst goed gaan.” Vrijdagavond reden auto’s af en aan door de straat om te evacueren, maar bij het tijdelijke crisiscentrum van Plantencentrum Velden bleven de mensen aanwezig. “We hebben met zo’n 300 vrijwilligers en dijkwachten twee dagen en nachten wachtgelopen op de dijk en de afsluitposten bemand om de wegen vrij te houden van ramptoeristen. Het water ging heel snel omhoog. In de loop van zaterdag ging het minder snel en gelukkig is zondag het voorspelde hoogtepunt niet bereikt.”
Trotsheid overheerst
“Doordat we het hele weekend druk zijn geweest met het ophogen van de dijk, hebben we in het bedrijf niets omhoog gezet of veiliggesteld. Dat was een gigantisch risico, maar we vertrouwden erop dat de dijk het door alle inspanning zou gaan houden. Daardoor konden we maandag gewoon weer open, al was er weinig aanloop. Als we terugkijken, is het ongekend hoe twee mensen tegen elkaar kunnen zeggen dat er actie ondernomen moet worden en dat het dan hierop uitloopt. Het heeft veel tijd en geld gekost, maar het is gelukt om alles droog te houden. Ook vanuit het dorp krijgen we heel veel bedankjes van mensen die ontzettend dankbaar zijn dat ze droge voeten hebben gehouden.”
“Ik ben nog bijna een week bezig geweest met alles rondom het water, de hele nasleep. Én de dijk moest ook weer helemaal leeggehaald worden. Nu is het zaak dat de gemeente en het waterschap actie ondernemen: de dijk moet worden aangepast. Dit is namelijk niet de eerste keer en dit werk kunnen we niet iedere keer verzetten.”
Sjuul besluit: “We zijn ons er enorm van bewust dat we vooral veel werk hebben gehad en wellicht wat materiële schade. Het had veel erger gekund, in vergelijking met andere plekken hebben we enorm geluk gehad. Maar hoe we gehandeld hebben en hoe de samenwerking met collega’s en inwoners is gegaan, daar houd ik absoluut een blij en positief gevoel aan over. Het was een mooi staaltje werk en daar ben ik trots op.”
